Ardy Beld
De Donbas of het steenkoolbekken van de Donets ligt in het zuidoosten van Oekraïne en is sinds
2014 oorlogsgebied. In 2013 weigerde premier Janoekovitsj een associatieverdrag met de EU te
ondertekenen. Daarop volgden demonstraties tegen hem op Maidan, het plein van de
onafhankelijkheid in Kiev. Er vielen 106 doden.
De overwegend Russischtalige Donbas vroeg dan afscheiding. De separatisten konden met de hulp
van Russische troepen de Volksrepublieken Donetsk (2,2 miljoen inwoners) en Loegansk (1,4 miljoen
inwoners) uitroepen en losmaken van Oekraïne (44 miljoen). In een referendum op 11 mei 2014
stemden 89% van de inwoners van Donetsk en 96% van Loegansk voor onafhankelijkheid.
In juli 2014 werd er een vliegtuig neergehaald met 298 doden, vooral Nederlanders.
Het boek begint met een verklarende woordenlijst, een even nuttige kaart van het Donbasgebied,
een stukje geschiedenis en informatie over de bevolking. Rond 1900 leverde de Donbas 2/3 de van de
Russische steenkool. In de jaren 30 verheerlijkte de Oekraïens-Joodse schrijver Vasili Grossman(1905-
1964) die mijnwerkers.
In 2014 werd in beide republieken een bestuur gevormd. Sinds 2018 is Denis Poesjilin de leider van
Donetsk en Leonid Pasentsjik van Loegansk. Ze noemden hun confederatie “Novorossija”, Nieuw
Rusland, een term uit de tijd van Catharina de Grote en Potjomkin. Maar in 2015 schaften ze die term
alweer af.
De economie is zwaar achteruit gegaan, het gemiddeld salaris van de minderheid die nog werk
heeft, bedraagt 170 € per maand, standbeelden van dichters werden vervangen door beelden van
oorlogsmisdadigers en van Lenin. De voetbalstadia zijn in verval. De mijnploeg Sjachtjar Donetsk
speelt in Kiev.
Volgens de VN zijn er 160 geheime gevangenissen, er vonden verdwijningen plaats, martelingen,
verkrachtingen, willekeurige gevangennemingen van 4.300 à 4.700 personen tussen 2014 en 2021,
terechtstellingen. Ook in Oekraïne werden gevangenen gefolterd (p. 23-25). De akkoorden van Minsk
uit 2014 en 2015 worden niet nageleefd en sinds april 2020 zijn er geen gevangenen meer
uitgewisseld, volgens de Volksrepublieken door de schuld van Oekraïne.
Menig leider kwam om bij een bomaanslag: de eerste leider van Donetsk, Zachartsjenko, in 2018. In
2016 was zijn supporter, oorlogsmisdadiger Arsen Pavlov, ook zo omgekomen en was Jevgeni Zjilin,
die Charkov, Donetsk en Loegansk bij Rusland wou voegen, eveneens geliquideerd. Een andere
separatist, Aleksandr Bednov, was al in 2015 geliquideerd nadat zijn commando onschuldigen had
gemarteld. Een separatistische kozakkenleider, Aleksej Mozgovoj, werd ook in 2015 gedood door een
bomaanslag, mogelijk van de Wagner Group. Een andere kozakkenleider, Pavel Drjomov, kwam in
december 2015 om door een bom die in zijn Land Rover, zijn trouwcadeau, zat. Het zijn allemaal
onbekenden voor ons, maar het illustreert hoe gevaarlijk het daar is.
De paramilitaire Wagner Group van Dmitri Oetkin komt ook in beeld. Ze speelde en speelt een
belangrijke rol in de strijd tegen I.S. in Syrië. Daar zouden er al 400 van hen gesneuveld zijn. Ze zijn
ook actief in Afrika, maar in Mozambique waren ze niet opgewassen tegen I.S.
Een andere schimmige figuur is de Wit-Rus en neonazi Sergej Korotkich. Hij is betrokken bij moorden
en aanslagen.
In de Volksrepublieken hebben 584.000 mensen een Russisch paspoort. Dat is volgens de Oekraïense
ombudsman voor mensenrechten verplicht voor medische behandeling, geneesmiddelen of om er
arts te kunnen zijn. Je weet dus niet of men het aanvraagt uit overtuiging dan wel om te overleven.
Bij de Russische Doemaverkiezingen van september 2021 werden zij gevraagd om mee te stemmen.
Zowel de paspoorten als de stemming zijn een schending van de soevereiniteit van Oekraïne.
De Volksrepublieken zoeken ijverig naar Oekraïense ‘spionnen’, die ze dan kunnen uitwisselen tegen
krijgsgevangenen. Bij die ‘spionnen’ zijn ook zwangere vrouwen etc.
We krijgen ook even het relaas van de kaping van de Wit-Russische opposant Roman Protasevitsj op
bevel van Loekasjenko. In Loegansk wordt Protasevitsj afgebeeld als een moordenaar en er wordt om
2
zijn uitlevering gevraagd omdat hij zou deelgenomen hebben aan de strijd tegen de separatisten, wat
blijkbaar niet klopt.
De auteur spreekt ook over Nord Stream 2 en de nadelen van deze pijpleiding voor Oekraïne en over
de taalkwestie, één van de hoofdredenen voor de oorlog in de Donbas. Oekraïens is de taal van de
staat en alle overheden communiceren in het Oekraïens. Het is wel toegelaten om Russisch te
spreken (p. 112).
We krijgen ook een portret van de verdachten van de MH-17 ramp van 17 juli 2014 in Oost-Oekraïne.
Er is ook een interview met een kunstenaar die door separatisten en Russen mishandeld was. Hij
werd opgepakt omdat hij ludieke karikaturen gemaakt had van de machthebbers.
De Izoljatsija-gevangenis van de separatisten in Donetsk wordt ook het ‘Dachau’ van Donetsk
genoemd. De OVSE(Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa) kent die plek, maar
heeft er 6 jaar over gezwegen en pas in februari 2021 erover gesproken met Sergej Lavrov (p. 131).
De economie in de bezette gebieden draait op de mijnen, die in 2017 genationaliseerd zijn. Vóór
2014 verdienden de mijnwerkers 1.000 à 1.500 € per maand, nu 200 à 230. Een mijnwerker vertelt
dat vele inwoners de totalitaire Volksrepublieken beu zijn en uitkijken naar het einde van het conflict
(p. 134).
Een andere getuige vertelt dat de Russische soldaten dachten dat ze zich nog in Rusland bevonden en
daar een aanval van Oekraïne hadden afgeslagen (p. 139).
Een concertorganisator geeft enkele duidelijke verklaringen voor de afscheiding: ze is niet op poten
gezet door het Kremlin, de mensen hier wilden het zelf als reactie op de chaos van Majdan en de
haat tegenover de Russen, de Oekraïnisatie van de Donbas, de hogere welvaart in Rusland, de hele
industrie werkte voor Rusland, vele fabrieken kregen hun opdrachten uit Rusland (p. 144).
Voor zijn muziek was de afscheiding en de onzekere situatie nefast: er kwam een exodus op gang van
opgeleide mensen en van muzikanten en er komen nauwelijks nog bands naar de Donbas. Het
welvaartsniveau is sinds 2014 erg gedaald, de mensen zijn zwaar teleurgesteld, vele fabrieken liggen
stil, want er zijn geen afnemers meer. Een concert-ticket kunnen de meesten niet meer betalen. De
diploma’s van de pas afgestudeerden worden niet erkend. Oekraïne blokkeert de grens, hoewel bijna
iedereen daar familie heeft.
Bij Rusland hebben de Volksrepublieken zich nog niet mogen aansluiten, het heft nog altijd accijnzen
op hun import en niemand zit daar op hen te wachten. Iedereen is teleurgesteld, maar toch willen ze
vechten voor de republiek.
Beoordeling
De situatie in de Donbas is voor buitenstaanders erg ingewikkeld, maar uit de getuigenissen die Ardy
Beld verzamelde, kunnen we ons toch een beeld vormen van de oorzaken van de afscheiding.
De auteur had die gerust nog eens systematisch mogen samenvatten, maar hij vindt het zelf een zeer
complex thema, dat je niet zwart-wit kunt samenvattn. Daarom koos hij bewust voor korte teksten
die ook los van elkaar en door iedereen gelezen kunnen worden. Zijn intentie is vooral de mens aan
beide zijden naar voor te halen en de oorlogsretoriek te breken.
Het boek bevat een kaart van de Donbas, maar niet van heel Oekraïne. Het is wel knap dat de auteur
erin geslaagd is interviews af te nemen van intelligente en sympathieke mensen uit die regio, die op
hun manier proberen om het leven te verbeteren. De grote schuldigen voor de miserie zitten in het
Kremlin en in de corrupte Oekraïense legerleiding en regering. De geïnterviewden vinden het
belangrijk dat het Westen dit ook weet. De folteraars zijn meestal geen mensen uit de regio, maar
Russen uit de geheime diensten, beroepsmisdadigers en politieagenten met een strafblad.
Referentie
Ardy Beld,
Donbas. Verscheurd tussen Oekraïne en Rusland.
Uitgeverij Aspekt, Soesterberg, januari 2022.
164 p., woordenlijst, kaart, foto’s, bronnen.
ISBN 978 94 6424 9521; € 16,95.
©Jef Abbeel januari-februari 2022 www.jefabbeel.be
