Namkje Koudenburg
De schrijfster (°1950) is een Friese die in 1980 na vier jaar Hongkong in Shanghai aanbelandt, waar
het schrikbewind van Mao nog voelbaar is. Iedereen loopt nog in Mao-pak, ook de vrouwen. En
iedereen bekijkt haar en zegt: “Wat is ze lang!”
In 2014 bezoekt ze opnieuw de plaatsen waar ze in de jaren 80 gewerkt heeft. De fietsen zijn
vervangen door auto’s, er is zoveel bijgebouwd, bijna niets is nog hetzelfde. Het boek begint met
haar jeugd in Friesland. Geïnspireerd door de bijbel begint ze te bidden voor de christenen die in
China sinds 1949 zwaar vervolgd werden en voor het bezit van een bijbel in de laogai konden
belanden. Ze besluit dan door het ‘bamboegordijn’ te gaan dat China scheidde van de wereld. In
1976 trekt ze naar Hongkong om daar Mandarijn-Chinees te leren. Tot 1949 was Hongkong
dunbevolkt met boeren en vissers. Maar toen Mao aan de macht kwam, vluchtten miljoenen
Chinezen naar het Britse gebied, waar hun motto was: “Zo snel mogelijk rijk worden.”
Behalve Chinese les, krijgt de schrijfster ook een Chinese naam: ‘Gao Lan Si’ (lang, Holland,
gedachte). In 1980 neemt ze deel aan een groepsreis naar China, in vliegtuigen van slechte kwaliteit.
Daarna krijgt ze werk in Shanghai, bij een Nederlands bedrijf. Plattelanders die de stad bezoeken,
gapen haar aan vanwege haar lengte. Massa’s fietsers zorgen voor chaos. Kamersleutels passen op
elke deur in het hotel. Daar maakt ze mee dat voor het eerst in 30 jaar een kerk weer opengaat en
dat voor een massa volk. Ze ervaart de hartelijkheid waarmee Chinezen haar bij hen thuis ontvangen,
vaak in een eenkamerwoning. Telefoneren verloopt nog van cel tot cel, met een telefonist die de
gewenste persoon thuis gaat ophalen. Soms moet ze voor een Chinees een fiets kopen, omdat de
‘danwei’ of werkeenheid hem of haar die fiets niet gunt. Ze hoort ook van mensen dat ze tijdens de
Culturele Revolutie een enveloppe met kogel en rekening kregen, als iemand van hun familie
onschuldig geëxecuteerd was. Vooral intellectuelen werden zo uitgeschakeld. Tijdens Mao was van
alles verboden: huisdieren (honden en katten), mooie kleren, oude cultuur, make-up en andere
‘bourgeois-verschijnselen’. Zelfs de vogels werden met DDT uit de steden gehouden. Een ingenieur
doet zijn beklag over de eindeloze ondervragingen door partijleden, die bovendien een deel van zijn
huis ingenomen hebben.
Na 3,5 jaar Hongkong en een half jaar Shanghai moet zij plots het land verlaten, omdat Nederland
duikboten geleverd heeft aan Taiwan. Zes weken later mag ze terugkeren. Bij een bezoek aan het
platteland maakt ze kennis met de open toiletten: iedereen zit er naast elkaar, zonder scheiding. Ze
ontmoet er een vrouw met ingebonden voetjes en mag van haar een foto nemen (p. 137, p. 160). Dat
inbinden ontstond tijdens de Tangdynastie (618-907), vanaf 1911 werd het verboden, maar het bleef
nog een tijd bestaan, minstens tot in de jaren 30 (p. 161). Gelukkig zie je dat fenomeen al lang niet
meer in China.
Vaak vertelt ze over haar ontmoetingen met Chinese christenen, haar voornaamste reden om naar
ginds te trekken, en hoe die werden mishandeld en gebroodroofd tijdens Mao.
In 1982 voert China de schoonmaak- en beleefdheidscampagne in: van dan af moest het overal
netter zijn en moest Chinees personeel vriendelijk zijn tegenover buitenlanders. Het resultaat was
beperkt. Een ander vreemd verschijnsel is de jaarlijkse fotogalerij van criminelen die de doodstraf
krijgen voor moord, verkrachting of diefstal (p. 181). De bedoeling is de bevolking af te schrikken en
op het juiste pad te houden.
Na twee jaar Shanghai mag ze in 1983 voor haar werk naar Beijing. Ook daar is ze actief in christelijke
kringen. Na de onderdrukking door Mao zijn vele Chinezen in stilte christen geworden. Buiten de stad
zijn er maar drie wegen waar buitenlanders mogen komen. En er zijn te weinig hotels om het
toenemend aantal toeristen op te vangen. Taxi’s maken bewust grote omwegen om meer te kunnen
aanrekenen (p. 190-196). De ‘vier moderniseringen’ van Deng worden door menig Chinees anders
ingevuld: wasmachine, koelkast, tv en bromfiets. Ze legt ook uit hoe je met Chinezen moet
onderhandelen: eindeloos veel geduld hebben, begrip tonen als de Chinese partners een contract
2
toch nog willen wijzigen, veel eten en drinken. Bij die diners worden soms ook schildpadden en
andere dieren in hun geheel opgediend en moet er alcohol van 53% gedronken worden.
In 1985 kampt Namkje met een burn-out, ze keert terug naar Nederland, maar in 1986 is ze weer in
China. Eveneens in 1986 maakt ze een reis door Albanië, dat in de jaren 70-80 het Europese China
was: een harde dictatuur, met veel armoede en achterstand. In 1989 reist ze naar Lesotho, het dak
van Afrika, dat nog veel primitiever en armer is. Ze geeft er anderhalf jaar godsdienst en Engels.
In 1991 wordt ze verliefd op een arts. Ze trouwen en in 1992 krijgt ze op haar 42 ste een dochtertje.
Daarna neemt ze nog twee Chinese meisjes in huis, van wie de moeders in Nederland asiel zochten.
Nu vindt ze haar missie in eigen land.
Koudenburg heeft een mooi autobiografisch verhaal geschreven, met veel optimisme en
levensmoed. De chronologie is niet altijd duidelijk: soms is het zoeken naar het jaartal waarover ze
het heeft. Ze zegt ook niet precies wanneer (in feite 1988) en waarom ze China definitief verliet. Ze
slaagt er wel in de lezer mee te nemen op haar reis en haar emoties te delen. De foto’s (p. 126-142)
maken het allemaal nog wat aanschouwelijker. Het taalgebruik is voor iedereen toegankelijk.
Referentie
Achter het bamboegordijn
Vier jaar na de dood van Mao
Namkje Koudenburg
Uitgeverij Elikser, Leeuwarden, november 2021
262 pagina’s, foto’s, paperback, 21 x 14 cm, € 20
ISBN 978-94-636-5394-7
Jef Abbeel www.jefabbeel.be februari 2022
